Arequipa en de Colca Cañon

Aan het modernere straatbeeld van Arequipa met zijn prachtige Plaza de Armas zien we duidelijk dat Bolivia achter ons ligt. We laten ons humeur niet verpesten door de mensen die ons om de halve minuut massages, tours naar de colca cañon, dinneetjes of andere zaken proberen aan te smeren. Alleen de man met 40 kg veters rond zijn nek heeft prijs, na 9 maanden reizen begint het meeste van ons materiaal serieus versleten te raken en dus krijgen Bert zijn stappers nieuwe veters.

We bezoeken het fotogenieke Santa Catalina klooster, waar tot 30 jaar geleden nonnetjes in absolute isolatie leefden. Het is als het ware en ommuurde stad binnen de stad, een soort van Peruviaans Begijnhof maar dan in doolhofuitvoering. We verbruiken hier heel wat van onze pixels...

De Colca Cañon is in vergelijking met de Grand Canyon in de Verenigde Staten een relatief jong ravijn, maar wel dubbel zo diep! We besluiten op ons eentje de bergen in te trekken in plaats van met een georganiseerde tour, zodat we ons eigen tempo kunnen bepalen en de meest pittoreske plaatsjes opzoeken. Zo gezegd zo gedaan.

Onze route is eigenlijk te gek voor woorden. We starten in Cabanaconde op 3287 m, dalen tot aan de rivier over op 2160 m om dan terug te stijgen naar 2840 m tot in Tapay, volgens velen het mooiste dorpje in de canyon. Op onze weg kruisen we enkele ezels die de dorpjes bevoorraden maar verder zien we geen mens. We genieten van de oorverdovende stilte.

De volgende dag dalen we terug af naar de rivier om vervolgens 1100 m te stijgen, en dat nog wel in 1 u 50. De reden waarom een mens zo zot is om zo´n beklimming tegen de klok te doen is Dave, een collega van Bert die ons uitdaagde zijn persoonlijke record (1 u 50, terwijl iedereen ons verteld dat de beklimming een 3-tal uur duurt) te breken. Die uitdaging gingen we uiteraard aan en met succes, na exact 1 u en 50 minuten staat Bert al terug bovenaan de canyon, met een spontane reactie. Straf aangezien hij al twee weken bast zoals een hond en hoestsiroop en antibiotica hun effect missen.

Als beloning voor ons goede beenwerk trakteren we onszelf op een ongelooflijke voorstelling van moeder natuur. Aan Cruz del Condor bewonderen we een tiental condors met een vleugelwijdte van wel drie meter waarmee ze zonder enige moeite op de thermiek drijven, tot vlak boven ons hoofd. Wat een schouwspel!

We nemen afscheid van al die natuurpracht en reizen richting Cusco om daar op tijd aan te komen om Liesje op te wachten die een maand met ons zal meereizen.